خدایا......................؟چرا؟

دنیا که به من رسید دهن باز کرد

درد دارم! باید دستم را به دیوار بگیرم و قدم بردارم! تلخی این روزها، امان بریده از من ... دستم را خوانده روزگار ... گل هایم، یکی یکی پوچ می شوند!! چه قدر پیر شده ام در جوانی نماز بی هویتی ام که شکسته می خوانندش بی امید اجابت!! نگاه کن! خشمم را دارم می ریزم پای این صفحه کلید لعنتی و این صفحه های سرد و نیمه تمام ... باز این زخم کهنه ی بی درمان، سر باز کرده و باز این جسم کوفته دارد کم می آورد توی این چهاردیواری سیاه تنهایی! فقط دستانت دستـــــــانت را در برابرم مـــــشت میکنی و مــــــیپرسی: گــــل یا پـــــوچ؟ و من در دل میـــــــگویم: فــــقط دســـــتانـــت! فــــقط دســـــتانـــت! فــــقط دســـــتانـــت! ................................................ غمگین ترین جاش اونجاییه که کم کم احساس میکنی چهرش داره از یادت میره ..

منتظر لحظه اي هستم كه دستانت را بگيرم

در چشمانت خيره شوم

دوستت دارم را بر لبانم جاري كنم

منتظر لحظه اي هستم كه در كنارت بنشينم

سر روی شانه هايت بگذارم….از عشق تو…..

از داشتن تو…اشك شوق ريزم

منتظر لحظه ي مقدس كه تو را در اغوش بگيرم

بوسه اي از سر عشق به تو تقديم كنم

وبا تمام وجود قلبم و عشقم را به تو هديه كنم

آري من تورا دوست دارم

و

عاشقانه تو را مي ستايم

من پذيرفتم شكست خويش را

اما ...

باز هم ترانه های ناتمام

 سر گردان میان هوای پر باد و باران دلم

 چه می کند این پاییز با دلم!

 عجب حال و هوای عاشقانه ایست

 این روزهای خنک پاییزی

 نسیمی که زیر پوست صبح من می رقصد

 هر چند صبح تنهایی ست

 و آفتاب کوچک ظهرهایش

 با تمام نبودنت

 دلتنگی غروب غمناکش

 و سکوت دلگیر شب هایی که:

 جای خالی تو را در آغوش جستجو میکند

 و این پاییز چه می کند با دل من!

 یاد بارانی که روی پوست من و تو نم زد

 و ما گفتیم عشق را زیر باران دیدیم

 من به پاییز بودن تمام سال عادت کرده ام!

 ام

ای دل نگفتمت که گرفتار می شوی

با دست خود اسیر شب تار می شوی

ای دل نگفتمت که بمان و سکوت کن

دست از کسان بدار که بی یار می شوی

رفتی و بال بال زدی در هوای عشق

دیدی چه زود خسته و بیزار می شوی

با تو نگفتم ای گهر اشک بی دریغ

بر گونه ام مریز که تب دار می شوی

دیدم که می روی پی دیدار

گفتم مرو فسرده و بیمار می شوی

گفتم اگر که عاشقی ات پیشه هست و راه

رسوا چو عشق بر سر بازار می شوی

ای دل نگفتمت که تو هم با مرور عمر

آخر به دست دور زمان خوار می شوی

رفتی، هنوز هم به تو اندیشه می کنم

دانم که زود خسته از این کار می شوی

تمام ترانه هايم ترنم ياد توست و تمام نفسهايم خلاصه در نفسهاي توست

                                شب همیشه دست‌هایش را بر چشم‌هایم می‌گیرد تا او را از روی صدایش بشناسم می‌دانی چه بر سر جهان می‌آید اگر تورا فراموش کنم چه بر سر جهان می‌آید اگر زنبوری شاخه گلی را فراموش کند یا گنجشگی دانه را انگار کوچ تمام پرنده‌ها به سمت درختی بود که با برگ‌هایش باد را تکان می‌داد درختی که تو سال‌ها زیر سایه‌اش می‌نشستی و حالا کتابی عاشقانه است فکر کن به ماجرای دزدی که تمام ساعت‌های دنیا را دزدید تا معشوقه‌اش دیگر پیر نشود من پیر شده بودم وبر سر دو راهی خیال کن هر کدام از دست‌هایت تفنگی‌ست یکی دوست یکی دشمن و تو بمانی کدامیک را برداری و شلیک کنی …

 کنار تو بد آوردم، نرفتم شکستم، خون دل خوردم، نرفتم تحمل کردم این وابستگی رو من از این زندگی مُردم، مُردم، نرفتم … نمی‌دونی واسه زخمآی کهنه یه وقتایی چقدر سرپوش خوبه توی طوفان این شب‌های تاریک چراغی که نشه خاموش خوبه … تو لذت می‌بری از این که با هم بجنگیم و نبازی و بمیری تو لذت می‌بری از پا بیافتی نفهمی پای کی از دست میری … کنار تو بد آوردم، نرفتم … من از این زندگی مُردم، مُردم، نرفتم … انکار نمی کنم،زندگی خوب استاینجا همه چیز استآینه،قرآن،ظرفی آبتسبیح،شمع،دیوان حافظدر کنار خوابهای یاسی رنگ!مرا ببین،نگاه کن مراار حنجره کوچه صدایت کردمافسوس!میان باد پیچید،همه فریاد مننگاه کن مرا، مراببیندر این تنهاییدر پشت فاصله هابالهای چشمانم را می بندمشاید بیایی...تکرار می کنم، زندگی خوب است...

کاش می شد سر زمین عشق را

در میان گامها تقسیم کرد

کاش می شد با نگاه شاپرک

عشق را بر آسمان تقسیم کرد

کاش می شد با دو چشم عاطفه

قلب سرد آسمان را ناز کرد

کاش می شد با پری از برگ یاس

تا طلوع سرخ گل پرواز کرد

کاش می شد با نسیم شامگاه

برگ زرد یاس ها را رنگ کرد...